Dogoterapia jest to terapia kontaktowa z udziałem psa polegająca na wieloprofilowym usprawnianiu dzieci i dorosłych. Dogoterapia jest rodzajem pracy uzupełniającym szeroko rozumianą rehabilitację i nie może pozostać jedyną formą terapii, a stanowi uzupełnienie całości oddziaływań terapeutycznych.
Spotkania z psami (a także z innymi zwierzętami) mogą przyjmować różne formy. Mogą to być spotkania jednorazowe lub ciągłe, mające na celu dostarczenie pozytywnych emocji lub na przykład kształtujące funkcje poznawcze.

Zajęcia dogoterapii z udziałem psów pomagają:
– przełamać lęk przed psami, pogłębiać kontakt z nim poprzez podchodzenia do psa, głaskanie go i przytulanie się,
– kształtować orientację w schemacie własnego ciała,
– poznawać budowę ciała zwierzęcia,
– stymulować zmysły: słuchu, wzroku, dotyku,
– ćwiczyć koncentrację uwagi,
– wyzwalać spontaniczną aktywność dziecka wobec psa,
– doskonalić sprawność ruchową poprzez ćwiczenia wykonywane przez dziecko we współdziałaniu z psem,
– kształtować i rozwijać umiejętność okazywania emocji i uczuć związanych z kontaktem ze zwierzętami,
– doskonalić umiejętność naśladowania ruchu całego ciała i poszczególnych gestów poprzez obserwowanie czynności wykonywanych przez zwierzę i naśladowanie ich (z pomocą terapeuty, nauczyciela, samodzielnie) np. chodzenie, siadanie, leżenie,
– uczyć wykonywania czynności pielęgnacyjnych wobec psa np. karmienie, czesanie, wycieranie pyska,
– uczyć zasad bezpiecznego postępowania z psami,
– kształtować nawyki higieniczne związane z kontaktem z psami np. mycie rąk po zakończeniu zajęć,
– uczyć samodzielności poprzez stwarzanie dziecku możliwości samodzielnego wywiązywania się z działań podejmowanych wobec psa np. karmienie, prowadzenie na smyczy.

Zaobserwować można:
– duże ożywienie dzieci w kontakcie ze zwierzętami,
– wyzwalanie reakcji pozawerbalnych np. ożywionej gestykulacji,
– wyzwalanie reakcji głosowych np. naśladowanie szczekania psa,
– wyzwalanie spontanicznej aktywności werbalnej poprzez wywoływanie okrzyków radości i wyrazów dźwiękonaśladowczych np. „ej!”, „och!”, „tu!”, „bach!”, „hop!”, „hau!”,
– pojawianie się pierwszych adekwatnych reakcji słownych np. wymówienie imienia psa,
– powtarzanie wyrazu „pies”, imion psów, imion terapeutek (z podziałem na sylaby i całościowo),
– próby samodzielnego użycia ćwiczonych wyrazów w adekwatnych sytuacjach,
– wzbogacenie zasobu słownictwa biernego tzn. rozumienie słów związanych z dzieckiem, psem (nazwy części ciała, nazwy czynności, nazwy cech, nazwy akcesoriów związanych z psem),
– wzrost umiejętności wyrażania swoich uczuć w sposób werbalny i niewerbalny (gestami, mową ciała) w zależności od możliwości dziecka.

Katarzyna Perzanowska

zobacz galerię