Pogoda niepewna. Wczoraj padało, ale dziś niebo choć zachmurzone nie wróży deszczu. Jechać? Nie jechać? Zastanawialiśmy, czy wyruszyć na zaplanowaną wycieczkę. Postanowiliśmy, że zaryzykujemy, a jeśli się rozpada zrobimy tylko wycieczkę komunikacją miejską, popatrzymy na tramwaje, samochody…i wrócimy. Dojechaliśmy na Plac Wilsona. Nie pada, więc wysiedliśmy. Idziemy do parku Żeromskiego. Ale tu ładnie. Tuż za bramą znajoma nam fontanna z dziewczyną z dzbanem. Moczymy w wodzie ręce. Brrr – zimna! Ale „ciekawie” zimna – Oliwia zanurza place jeszcze raz i jeszcze. Dziś w parku grupa ogrodników sadzi kwiaty, kwitnące na biało i czerwono. To begonie. Panowie sadzą je w równych rządkach. Idziemy dalej aleją parkową. Dwie rude wiewiórki przebiegły nam drogę i… – myk, zniknęły na drzewie. Nawet nie zdążyliśmy zrobić im zdjęcia, takie są szybkie i zwinne. Obeszliśmy park dookoła. Po drodze słuchamy rymowanych wierszyków np. o Panu Tralalińskim. Piotr się śmieje, chociaż chętnie by już usiadł na parkowej ławce. Idziemy dalej, bo mamy odpocząć gdzieś indziej. Ale gdzie? Przed nami zabudowania z czerwonej cegły – to Cytadela. Ptaki wesoło śpiewają, a deszcz wcale nie pada: ) Obserwujemy przez chwilę szpaki i sroki. Wreszcie idziemy odpocząć. Weszliśmy do kawiarni Blikle’go, zamawiamy pączki z nadzieniem różanym albo z czekoladą. Pyyyyszne. Piotr szybko uporał się i rozgląda się, czy będzie więcej? Nasze buzie są całe w słodkim lukrze. Trochę odpoczęliśmy i pora wracać do szkoły na obiad. Bruno nie może się doczekać, kiedy znowu zobaczy tramwaje. Jest! czerwony! ziuuu, w druga stronę pędzi żółty! Bruno się śmieje. Wysiadamy na wiadukcie i z górki na pazurki schodzimy. Coś bardzo mocno pachnie. To kwitnie koniczyna. Dobrze, że zdecydowaliśmy jednak wyjść. Było bardzo przyjemnie.

powrót